اشکـی برای چـشم ما گـه‌گـاه دادید            مـا را مـیان شـهـر گـریه راه دادید

ما ذرّه‌ای بـودیم لـیکـن از عـطـایی            کـوه کـرامـت را بـه پَـرِّ کـاه دادیـد

نـالایـقـیـم امـا گـهـی نـجـوا و نـالـه            گاهی ز سوز جان به دل‌ها آه دادید

گر چه بدیم اما به خوبیِّ خود از لطف            همواره ما را پاسـخی دلخـواه دادید

بـر قـلـب‌های تـیـرۀ ما از رخ خود            بر شـام تـار ظـلـمتِ دل مـاه دادیـد

در روضۀ اربابـمان ما را نشانـدید            یعنی گـدا را رخصتی بر شاه دادید

مـا قـدر نـشـنـاس شـمـا بـودیـم امـا            با این هـمه ما را دوبـاره راه دادید